Het speelde al een tijdje door ons hoofd. We zijn het beu om aan de zijlijn te blijven kijken, terwijl er dagelijks honderden mensen in de kou slapen. Met een klein duwtje in de goede richting van Conscious Crew hadden we ons aangemeld bij het Burgerplatform voor Overnachtingen.
Dus de laatste dagen had ik zenuwen… Massa’s zenuwen en twijfels. Hoe gaan de kinderen reageren? Wie gaat er komen? Wat moet ik tegen hen zeggen? Zal de luchtmatras in de bureau wel genoeg zijn?
En nu vraag ik me tijdens het pannenkoeken bakken af waarom ik zo veel angst had. Onze twee gasten – twee jonge mannen uit Sudan – liggen boven nog te slapen.
Gisterenavond bracht een vrijwilliger ze naar hier. Het begin was wat onwennig, wel normaal de eerste keer. We lieten hen onze badkamer zien en toonden waar ze sliepen. We drukten hen op het hart dat ze maar gewoon moesten doen alsof ze thuis waren. Nadat we hen wat tijdelijke kleren van Jo gaven stak ik de weinige kleren in de wasmachine. Ze namen een douche en kwamen naar de living om een babbeltje te doen. Niet zo simpel want er is wel een taalbarrière. We luisterden wat muziek samen en moedigen hen aan om Sudanese muziek op te zetten. Voor we het wisten was het slapenstijd. Ze waren duidelijk moe.
Over een uurtje komt een andere vrijwilliger hen al halen. En Floor en Jasmijn staan heel de tijd te zagen of ze de jongens mogen gaan wakker maken. Ze kloppen op hun deur en een uitgerustere jongen komt met een hele grote glimlach open doen. Ze komen ontbijten en zitten heel de tijd luidop lachend naar onze kids te kijken die een heus concert voor onze gasten opvoeren. ?
Ze kunnen even ontspannen en onze meisjes hebben duidelijk geen problemen met de gasten.
We nemen afscheid. Ik blijf achter met een dubbel gevoel. Vannacht gaat het waarschijnlijk regenen en het aantal slaapplaatsen is zeer beperkt. Onze deur zal steeds openstaan maar vervoer van en naar Brussel is moeilijker… Iemand die af en toe eens wil rijden? Laat het ons weten!”
