“De wereld is oneerlijk en wij zijn met ons gat in de boter geboren”. Ook dit weekend komt deze gedachte vaak boven. We stelden namelijk voor de eerste keer ons huis open voor vluchtelingen op doortocht, die anders in het Maximiliaanpark in de kou zouden moeten overnachten. Vrijdagavond, iets na 20u krijg ik telefoon van onze vrijwillige chauffeur (voor haar ook de 1e keer) met de vraag of we in plaats van twee personen (zoals opgegeven) ook drie meisjes kunnen opvangen. Ze kennen elkaar een beetje en willen graag samen blijven. Geen probleem voor ons, we reorganiseren de kamer en pompen een luchtmatras op. Tegen 21u komen ze toe, één Ethiopische en twee Eritrese vrouwen van 18, 24 en 27 jaar. Twee van hen verblijven al twee maanden in het park. Ze zijn zichtbaar uitgeput en onderkoeld. Ze houden heel de avond hun jassen aan terwijl wij voor de gelegenheid de verwarming op 22° instelden. We geven een korte rondleiding en bieden ze wat te eten aan. Vrijwel direct daarna gaan ze slapen, en dit tot de volgende dag 13u. Zin om naar buiten te gaan hebben ze niet, wel om via onze wifi heel veel te bellen, te giechelen en hun weinige kleren te wassen. Zaterdagavond vraag ik wat ze graag willen eten. Wij doen de inkopen, zij maken het eten klaar. Resultaat: héél spicy fingerfood, rode hoofden, tranen en veel gegibber. Daarna drinken we nog wat thee (met hopen suiker), stilaan voelen ze zich wat meer op hun gemak en laten ze wat los over hun verhaal.
Ze zijn al twee jaar onderweg, hebben hun vingerafdrukken gegeven in Italië en Griekenland en hebben o.m. daarom hun zinnen op de UK gezet. Een van de vrouwen heeft haar man die in de UK woont al drie jaar niet meer gezien.
Zondag nemen ze alle drie nog een lange douche, we geven ze nog wat warme spullen mee en tegen 14u komt onze chauffeur hen terug halen. Eentje vraagt om haar af te zetten aan station Antwerpen Zuid, waar ze in de buurt een kennis heeft. De andere twee gaan terug naar Brussel om morgen een nieuwe poging te wagen…
’s Avonds gezellig in onze zetel met een goeie portie afhaalwok kan ik het niet laten om aan hen te denken; zouden ze ergens een bed hebben bemachtigd of slapen ze deze nacht opnieuw in de kou? We proberen verder niet te veel te speculeren over hun situatie en pover toekomstperspectief en besluiten om ons huis zeker opnieuw open te stellen voor mensen in nood. Als de regering het niet wil, dan moeten wij het maar doen. Ik wil mij niet mee schuldig maken aan de opkomende trend van criminalisering van mensen op de vlucht en bij het volgende krantenartikel ‘vluchteling sterft in Maximiliaanpark van de kou’ hopen dat een ander het wel zal oplossen.”
Denk je er zelf ook over na? Check snel de facebookpagina ‘Burgerplatform voor Overnachtingen’.
