Een kater is een luxeprobleem, denk ik als ik zaterdagmiddag wakker wordt. Binnen twee uur staan hier 2 Ethiopische vluchtelingen die ik opvang voor een nachtje. We spraken met Conscious Crew af dat we enkele vluchtelingen uit het Maximilaanpark zouden opvangen via het Burgerplatform voor overnachtingen. We lazen er al veel over en ik droeg het burgerplatform een warm hart toe, maar tussen woorden en daden stonden praktische bezwaren, zoals het feit dat ik geen aparte kamer heb, dat ik niet wist of mijn huisgenote het ok zou vinden (dat bleek geen enkel probleem), en dat ik in het weekend vaak overal behalve thuis ben. Als een wervelwind maak ik mijn kamer iets of wat presentabel. Mensen die me een beetje kennen, weten dat dat nodig is. Voor de gelegenheid slaap ik zelf in de living, zo hebben ze toch wat privacy. Door omstandigheden komen ze pas om 19u. Ik ga alvast naar de winkel en koop wat spullen voor een pasta en wat chips en koekjes. Voor de zekerheid laat ik de witte wijn maar uit het recept. Zenuwachtig ben ik niet, dankzij de verhalen van de anderen vorig weekend, maar wel heel nieuwsgierig. Dan staan ze voor de deur. Twee knappe jonge meisjes met een rugzak. Ze zien er eigenlijk heel Westers uit, met een trui met ‘fashionably late’ op en trendy schoenen. Ik toon hen de badkamer, living en hun slaapkamer en vraag hen of ze met twee in het dubbelbed willen slapen of apart. We sleep together, zeggen ze heel beslist. Ik zeg dat ik ga koken en dat ze wat kunnen rusten of me komen helpen. Ze komen mee groentjes snijden, eten chips en neuriën mee met de radio, Enrique Eglesias blijkt populair. Intussen krijgen ze heel de tijd telefoon en chatten ze erop los. Het eten lijkt te smaken, want ze nemen nog een tweede bord. Ze vinden het heel healthy. Ze doen de afwas met heel veel schuim en ik zeg hen dat ze niet alles hoeven af te wassen van de hele dag, maar het is al te laat. Ik vertel hen over Ethiopische restaurants in Antwerpen, en ze zeggen dat ze de injera (typisch Ethiopisch eten) zo missen. Ze zijn met 8 vrienden naar hier gekomen, via Parijs en hun zussen wonen al 5 jaar in Londen. Rond 22u willen ze gaan slapen. Ik probeer hun gsm’s al op winteruur te zetten en hen uit te leggen dat het uur verandert, maar dat is toch een iets te ingewikkeld verhaal in het Engels. Als ze slapen doe ik een poging om een ethiopisch restaurant te vinden dat op zondagochtend open is, helaas zonder succes. ’s Morgens luisteren ze een protestants kerkliedje op hun gsm. We ontbijten met eieren, pistolets en confituur en lachen met schattige kattenfoto’s die ze me heel de tijd laten zien. Om 11u30 worden ze alweer opgehaald. Ik geef hen nog snel 2 sjaals mee en een gelukspoppetje dat ik onlangs van een collega kreeg. De jongste draagt het als een armbandje. Je weet maar nooit of het helpt.
Elke nacht zoekt het Burgerplatform voor overnachtingen opvanggezinnen. De drempel is groot, maar de moeite klein en de dankbaarheid overweldigend. Wil je ook iemand een bed geven voor een nachtje of kan je mensen van Brussel naar elders brengen met de auto? Check snel de facebookpagina ‘Burgerplatform voor Overnachtingen’.
